Kamikaze Amarula

De dag begon stralend, met de zon al hoog aan de hemel en wij een fris Opgeruimd hoofd vroeg op pad. De route van gisteren was namelijk in kilometers best een hoop maar in tijd nog meer. Later zal blijken waarom.

We vertrekken om 8 uur bij het meer vandaan op weg naar de tussenstop in Mthatha omdat we graag naar het Nelson Mandela museum willen aldaar. De weg van 4 uur leid ons door berg en dal en vele bochten maar met dit prachtige weer en uitzicht en de inmiddels opgedane ervaring deert ons dat niet. Als de tank langzaam leeg begint te raken (er zat nog een kwart in hoor) besluiten we te tanken. Van het ene naar het andere tankstation want er schijnt geen Petrol geleverd te zijn. Nou dat levert een natte bilnaad op want we moeten nog een stuk.

Ongeveer 15 km voor de tussenstop vinden we een tankstation waar ze gelukkig wel peut hebben en gooien we het fiesta'tje vol en vervolgen onze weg. Op links doemt ineens een spar supermarkt op met een drogist erin, dat komt mooi van pas want Erik zijn lenzenvloeistof is leeg gelopen in zijn toilettas. Terwijl ik achterblijf in de auto gaat Erik op vloeistof jacht, om vervolgens na 5 minuten terug te komen zonder vloeistof maar wel een ervaring rijker!

De supermarkt is gevuld met bewaking met mitrailleurs en iedereen die naar binnen en naar buiten gaat, wordt gefouilleerd behalve Erik. Zou het de kleur zijn?

In tegenstelling tot veel plekken waar we al geweest zijn is Mthatha een voornamelijk zwarte stad(ik haat het woord maar zo noemen ze het nou eenmaal) er is geen blanke, op Erik na dan te vinden! Nadat onze zuid Afrikaanse Sarie op de TomTom aangeeft dat het nog 5 min is naar het museum zijn we toch enigszins opgelucht na 4 uur rijden. Bij de volgende afslag links krijgt een nieuwe betekenis als ik ineens bedenk dat rechts rijden in zo'n stad veel
Leuker is! Kortom voor het eerst in 2 weken rijden we 1 meter spook voordat ik door heb dat de weg ernaast ligt. We passeren het museum wat er dicht uit ziet, dus rijden we het parkeerterrein op van de shoppingmall om dan eerst maar eens iets te eten en de vloeistof te scoren. Bepakt als echte toeristen wandelen we parmantig het winkelcentrum in! We zijn direct de talk of de town, de witman en de net niet zwartman met tassen geeft een raar straatbeeld hier. Maar iedereen is alleraardigst en we worden hier en daar begroet. Ook hier staat bij iedere supermarkt en bank een rij van hier tot Kaapstad. In de rij staan in zuid Afrika is denk ik de Grootste bezigheid in het leven van velen hier.

Als we eindelijk na 3 winkels gevonden hebben wat nodig is vervolgen we onze weg naar Mac Donald want echt even geen zin in wat anders. Een snelle hap en dat museum bezoeken is ons doel. Zoals we dat noemen kwamen we thuis van een koude kermis. Het museum wordt namelijk gerenoveerd en is verplaats naar een ander dorp, dat kan ook alleen hier. We kijken elkaar aan en denken tegelijkertijd, jammer voor Mandela maar dat gaat hem niet worden. We hebben namelijk nog een rit van 2 uur voor de boeg naar onze slaapbestemming Umdumbi!

We hebben daar een eco lodge rondavel voor de avond met zicht op zee. Best een leuke locatie, tot je erachter komt hoe je er moet komen. We rijden weg bij het Museum en de TomTom geeft aan dat we naar links moeten terwijl we er beide heilig van overtuigd zijn dat we naar rechts moeten. Ik luister braaf naar Sarie en vervolg de weg, zoals wel vaker hier ligt de weg open gebroken aan 1 kant en wordt het dus kamikaze rijden. Op het moment dat Sarie zegt bij de volgende afslag rechts, trek ik wat wit weg! De weg is namelijk weg, non existent! De lichte paniek in mijn ogen is ook bij Erik zichtbaar en die pakt de kaart erbij, hij legt uit welke kant we dan wel op moeten terwijl ik alleen maar denk moet van die weg af moet van die weg af! De ene razende vrachtwagen die langs ons fiesta'tje buldert na de andere. Gelukkig weet mijn globetrottert mij weer op de juiste weg te krijgen en besluiten we de TomTom nog een kans te geven. Ok de juiste route, maar zegt ze nu echt dat het nog 2 uur duurt? Dat zou betekenen dat we om 17 uur aankomen. Hmmmm.

We pakken de route beschrijving erbij van de lodge welke aangeeft dat het laatste uur van de rit op een onverharde gravelweg is. Nou ja best te doen zou je denken, maar niet in de staat waarin we verkeren als we het eerste uur hebben gehad. We moeten een hoogte van 2400m bedwingen en dus ook weer naar beneden want we zitten aan de kust.
Ik grijp met iedere bocht en afdaling mijn knuistjes strakker om het stuur heen. Het zweet gutst uit al mijn poriën. Omdat je niet weet wat er na iedere bocht of heuvel opdoemt! Ik noem wat zaken op die we tegen zijn gekomen: dood paard, 4 dode honden, koeien honderden in totaal op de weg, schapen, varkens en het ene slaggat na het andere! Soms moet ik dan ook kiezen tussen 2 kwaden groot gat of groter gat! Onze Fiesta wordt vaak gelanceerd om vervolgens ook honderden kinderen die langs de weg lopen op weg van school naar huis te ontwijken.
Ze lijken hier een deadwish te hebben terwijl ze in hun schooluniform en blote voetjes langs de weg lopen. Variërend in leeftijd van 4 tot 16 als ik dat moet inschatten. Nou als kinderen in Nederland zeggen dat ze 5 minuten naar school fietsen te ver vinden zou ik ze een weekje hierheen sturen!

Na de helse klim en afdaling slaan we af om de gravelroad te betreden, inmiddels is het 16 uur geworden en zitten we dus zo'n kleine 8 uur in de auto! Langer als dat we thuis hadden beoogd. Voor de brug stop ik de auto. We zijn 1 minuut stil pakken de TomTom en toetsen in hotel nearby! 4 km geeft de TomTom aan, we krijgen weer langzaam wat kleur en besluiten de lodge te laten voor wat het is en een hotel te nemen! We zouden namelijk deze ochtend die route ook weer terug moeten naar hole in the wall en vervolgens East London!

Wederom is van de weg een eenbaansweg weg gemaakt waarbij trafficcontrollers aangeven wanneer welke kant mag gaan rijden! Aan het eind van de dag maakt ze dat dus geen reet uit, tot 3 x toe moet ik de auto offroad gooien in verband met een tegenligger! Ik ben er zo klaar mee met die hele K..........T route! We arriveren bij het hotel en hopen op een kamer, de goden zijn ons duidelijk goed gezind want we krijgen een prachtige seaview kamer die uitkijkt op de coffeebay. Deze heet zo omdat hier in 1893 een schip vol met koffiebonen gezonken is. De eerste jaren daarna hebben er nog koffieplanten gegroeid maar door de zoute voedingsbodem is er helaas niets meer van over.

We settelen ons bij het zwembad met een biertje of wat om bij te komen van deze helse rit! Maar ja dit hoort bij rondreizen het kan niet altijd vlekkeloos verlopen. Bij het avondeten bestellen we zoals altijd een flesje wijn voor € 5,- en gaan met het prachtige uitzicht op de baai en de Indische oceaan los op het buffet. Een fles Amarula mocht na zo'n dag niet ontbreken, dus als we lallend richting de kamer lopen besluiten we dat dit toch echt wel een top plek is die we zelf uitgekozen hadden kunnen hebben! Kortom de dag sluiten we af met een goed gevoel, en met een lichte alcohol roes vatten we de slaap!

Terwijl ik dit schrijf komt de zon op in de baai wat een spectaculair zicht geeft. Ik voel me een gezegend mens dit te kunnen delen met de liefde van mijn leven! Wat een reis!!!